Dokuzuncu Hariciye Koğuşu Kitabında Geçen Alıntılar

 

Dokuzuncu Hariciye Koğuşu Kitabında Geçen Alıntılar

Dokuzuncu Hariciye Koğuşu adlı kitap  otobiyografik bir romandır. Hasta bir gencin psikolojik durumunu anlatan, onun umutsuzu aşkından bahseden bir eserdir. Romanda; delikanlının  dizindeki kemik hastalığı yüzünden bacağını kestirmek zorunda kalan gencin dramı ve aşkının ona ihanet etmesi ve başka bir adamla evlenmesi anlatılır.

Kitapta geçen alıntılar şunlardır:

“Herkes yalandan nefret eder ve yalan söyler.

"Görülecek, işitilecek, tadılacak, okunacak, yazılacak, yapılacak o kadar çok şey birikiyor ki, bundan sonra hayatımın bütün bunlara yetişmeyeceğinden korkuyorum.”

Yalan bana suçların en ağırı gibi geliyordu; ve bir yalan söylendiği zaman insanların değil, eşyanın bile bunu nasıl tahammül ettiğine şaşıyordum.

“Hâlbuki mesele çok basit: İnsan hastalanır ve ölür.”

“Yalana her şey isyan etmelidir. Eşya bile: Damlardan kiremitler uçmalıdır, camlar kırılmalıdır hatta yıldızlar düşüp gökyüzünde bin parçaya ayrılmalıdır.”

“Az ümit edip çok elde etmek hayatın hâkiki sırrıdır."

“Annelere anlatılan kederler taksim değil, zarbedilmiş olur: Çocuklarının felaketini iki kat şiddetle hisseden anneler, bu ıstıraplarını çocuklarına fazlasıyla iade ederler; böylece keder anadan çocuğa ve çocuktan anaya her intikal edişinde büyüdükçe büyür.”

"İyiler kaybetmez ama kaybedilir."

“Ağaçların bile sıhhatine imrenerek yürürdüm.”

“Büyük bir hastalık geçirmeyenler, her şeyi anladıklarını iddia edemezler.”

“Işığa çok bakamıyordum, bu güneş bile gözlerimden içeriye girince, kendimden daha büyük bir karanlık denize düşmüş gibi derhal sönüyor ve içimin rengini alıyordu.”

“Beni susturan şey nefretimdi. En basit içtimaî dâvaları anlamayacak kadar yabancı tesirler altında şahsiyetlerini kaybeden bu insanlarla münakaşaya mecbur olmanın küçüklüğünden muzdariptim.”