Mücella Kitabında Geçen Alıntılar

 

Mücella Kitabında Geçen Alıntılar

Mücella annesi Neyyire Hanım ile Trabzon’da yaşayan biridir. Mücella’nın babası şeker hastalığından dolayı hayatını kaybetmiş, ağabeyi Fahri ise evlenip evden ayrılmıştır. Çünkü Fahri’nin eşi ve Neyyire Hanım birbirlerini hiç sevmemektedir. Mücella annesi ile kalır ve annesinin sözünden hiç çıkmaz. Kendi hayatını yaşamaz ve hep başkalarına yardım eder, başkalarına aşırı fedakarlıklar yapar ve yaşı geçer ve hiç evlenmez ve ailesi de olmaz. Mücella’nın hüzünlü hikayesi anlatılır kitapta. Okunması gereken muhteşem bir Nazan Bekiroğlu eseridir.

Mücella kitabında geçen beni etkileyen alıntılar şunlardır:

“En haklı olduğu anda bile bir kalp kırdığını hissetse azap ve ceza günlerce peşini bırakmaz.”

"Ya Rabbim" dedi. "Yarattığın bu kulun acı çekiyor." Sen hayırlara tebdil et, istikamet ver.”

“O kadar yetindi ki kendine verilenlerle Mücella, kendisinden istenmeyenleri bile kendiliğinden çıkarıp verdi.”

“Zaman iyi bir öğretmendi ama bu ne pahalı bedel, bu ne kabadayı bilgiydi.”

“Tanımaktadır anlamanın ilk şartı. Sevmek anlamaktan sonra gelir...”

"Kimse aşktan ölmez. O işler sadece masallardadır. Bir de romanlarla filmlerde. Hangi ateş sonsuza kadar yanmış ki?"

“Kiminin hayatı, izleyenleri tatmin eden bir sonuca bağlanmıştı, mükemmel bir roman gibi. Kimininki sebepsiz sonuçsuz kal­mıştı, hayat gibi.”

“Geçmişini kaybedenin geleceği de kalmamıştı.”

“Herkesin suyuna gider, "Herkesin gönlü olsun" der. Bu yüzden en fazla kendi gönlünden fedakarlık eder.”

“Asıl af, affa layık olmayanı da affetmek değil mi? Tıpkı vicdan gibi. Onu kaybetmeye en fazla hakkımız olduğu anda koruyabildiğimiz şey değil miydi vicdan?”

“Ben, üzerinden geçen ufacık bir dalgayı tufan zanneden bir kaşık su. Benim acım dindiyse dinmeyecek acı yoktur.”

“Tüten bir baca kadar hayatı haber veren ne olabilir ki?”

“En fazla kendimden vazgeçtim.”

“Yaranın en fazla kanadığı yerden dağlandığına inanıyor.”

“Unutmak affetmektendir.”

"Geçmez" deme. Geçer. Her şeyin dönüşü var. Günahın bile affı vardır.”

“Az şekerli bir kahveyi içtiğinde bütün yol yorgunluklarından sıyrılan sey­yahlar gibi onun da dünya dertleri bir nebze hafifler, gergin sinir tellerinin üzerine bir sükunet iner, kederleri bir anda yumuşar, hafifler, gerçekliğini yitirirdi.”